…Сябе забыць
ці быць забытым?
Сябе забіць ці
быць забітым
І ў лесвічны
ляцець пралёт?
Прыступкі
чорныя, як лёд,
Як лёс, які нас
напаткаў…
Ви досі не підписані на телеграм-канал Літгазети? Натисніть, щоб підписатися! Посилання на канал
Купала падаў і
ўставаў,
І заставаўся, як
наш свет,
Як той адвечны
наш партрэт,
Які даўно не
беражом,
Не разумеючы –
жывём
Мы толькі з ім,
і родны дом
Не будзе
знішчаны агнём,
Ні часам, ні
якой бядой,
І сум размыецца
вадой,
Што з неба
весняга пральецца,
І ўжо ніхто не
пасмяецца
Над намі і над
нашым краем,
Які ў нас быў,
які мы маем
І будзем мець,
як меў Купала.
Купала ёсць, і
нам нямала,
Каб быць,
тутэйшае любіць,
Каб падаць і
ўставаць, і жыць,
І заставацца, як
наш свет,
Як той адвечны
наш партрэт,
Які, нібыта Божы
Храм,
Што звеку не
належыць нам
***
Слова «кахаю» – то слабае слова.
Мужнае слова – абараню.
Ларыса Геніюш
Колькі
прызнанняў у шчырым каханні,
Цяжка не верыць
у шчырасць прамоў.
Покуль гаворым,
руйнуе курганні
Той, хто адрокся
сваіх каранёў.
Покуль гаворым,
руйнуюцца замкі,
Песні ў нябыт
адыходзяць з людзьмі.
Часта гаворкі –
выгодныя лямкі, –
Раз ухапіўся –
цягні ды цягні.
Сёння, як смецце
– прызнанні, прамовы,
Імі не спыніш
віхуры, агню…
Слова «кахаю» –
то слабае слова,
Мужнае слова –
абараню.
***
Мая Айчына – ты
мая Турма,
І каб хацеў
другой – другой няма…
І гэты снег, як
попел, пад нагамі,
І гэта неба,
што, як смерць, над намі
Люблю, і веру,
што мінецца дзень
І адпаўзе ў
нябыт нябыту цень…
Мая Айчына – ты
мая Магіла.
Як каменем мяне
ты прыдушыла
сваёй
маўклівасцю прад свалатой,
Што вечна
груганамі над табой…
Мая Айчына – ты
маё Балота,
З якога б
уцякаць – ды неахвота,
Бо ты мая, як
гэты сумны свет,
Як рай, як мною
створаны санэт.